Skutki dla funkcjonowania:
• coraz częściej choremu brakuje słów; trudności zaczyna sprawiać nazywanie przedmiotów; pojawiają się wypowiedzi puste treściowo; pełne ogólników, powtórzeń; pacjent wprowadza do wypowiedzi coraz więcej dygresji; gubi wątek, zapomina o czym chciał mówić; stopniowe wycofywanie się z uczestnictwa w rozmowie;
• chory może gubić się w dobrze znanych miejscach; w swojej dzielnicy, w pobliżu domu, a w końcu nawet w mieszkaniu; przebywając w nieznanym miejscu może myśleć, że jest u siebie i odwrotnie;
• zaczynają się kłopoty z ubieraniem się, na początku kłopoty sprawiają guziki, sprzączki, suwaki; potem mogą być trudności z trafieniem ręką w rękaw, zakładanie odzieży tył na przód; także kłopoty dostosowaniem stroju do pogody i pory roku; trudności w posługiwaniu się sztućcami; jedzenie posiłków przez chorego staje się nieestetyczne, powolne; często chorzy zaczynają jeść rękami, bo tak jest prościej;
• chorzy tracą zdolność posługiwania się zegarkiem; maja trudności z rozpoznawaniem przedmiotów i twarzy;
• zaleganie myślenia – pacjent krąży wokół tego samego tematu, wraca do tego samego wątku;
• błędna interpretacja sytuacji prowadząca do gaf towarzyskich;
• utrata zdolności do abstrakcyjnego myślenia: niewychwytywanie żartów, traktowanie wszystkiego dosłownie; brak zrozumienia metafor, przenośni używanych w potocznej mowie;
• brak poczucia choroby (często ciężko przekonać jest osobę chorą, że nie może już mieszkać sama, bo ona czuje się zupełnie zdrowa i wydaje się jej, że doskonale funkcjonuje samodzielnie), nastrój nieadekwatny do sytuacji;


w miarę postępu choroby nasilają się:
• trudności z poprawną identyfikacja osób, mylą się bliscy, często ta sama osoba jest jednocześnie postrzegana jako żona, siostra, matka i czy córka;
• trudności z zapamiętaniem tego, co wydarzyło się kilka minut temu;
• kłopoty w zakresie pamięci semantycznej; trudności z rozumieniem czytanego tekstu; dłuższych wypowiedzi innych osób;
• trudności z przypominaniem sobie zdarzeń z własnego życia, wiadomości nabytych w procesie edukacji (zwykle oznacza to koniec drugiego stadium choroby).

3. Stadium zaawansowanej choroby – chory wymaga całodobowej opieki pielęgniarskiej.

Objawy:
a) dezorientacja co do własnej osoby, czasu i przestrzeni (chory nie wie kim jest, gdzie mieszka, ile ma dzieci, gdzie pracował, jakie imiona noszą najbliższe osoby, jakie relacje łączą go z tymi ludźmi; pora roku, data, godzina przestają być czymś istotnym – weryfikacja błędnie podanej daty nie jest już dla chorego krępująca; może podawać, że ma 80 lat, a tyle samo ma jego mama z którą mieszka i nie widzi w tym sprzeczności;
b) coraz bardziej ograniczony zasób słownictwa (do kilku, a w końcu jednego słowa), utrata zdolności rozumienia tego, co mówią inni;
c) całkowita utrata samodzielności, chory potrzebuje pomocy we wszystkich czynnościach samoobsługowych; staje się całkowicie zależny od opiekuna; następuje całkowita utrata zainteresowania własnym wyglądem, higieną osobistą; utrata kontroli nad zwieraczami; nie sygnalizowanie potrzeb; utrata instynktu samozachowawczego (chory mógłby umrzeć z głodu mając jedzenie w zasięgu ręki);
d) bronienie się przed czynnościami pielęgnacyjnymi – chory nie rozumie, co się z nim dzieje, boi się;
e) utrata funkcji lokomocyjnych;